Waarom ik meedoe aan Alpe d'HuZes
Dat we terug wilden gaan naar de Alpe d?Huzes, dat wisten we altijd al.
Maar dat het zo versneld zou worden, dat had niemand verwacht.
Zo ben ik nog aan het werk en zo zit je ?s middags met je zoon Pieter in het ziekenhuis. Met een klacht was hij langs de huisarts gegaan. Dan ga je uit van iets wat wel opgelost kan worden. Na een echo werd hij ineens toch doorgestuurd. Ik ging nietsvermoedend naar huis tussen de middag om een boterham te eten en toen vroeg mijn zoon of ik met hem mee wilde naar het ziekenhuis. De vragen komen dan al een klein beetje in je hoofd, maar natuurlijk probeer je jezelf gerust te stellen en zeker ook Pieter. Nog diezelfde dag vallen zoveel zekerheden weg en valt je wereld in elkaar.
Dan start er een periode van onzekerheid, wat gaat er gebeuren, hoe gaat zich dit ontwikkelen? Na 4 dagen vond de operatie al plaats. En daarna is het wachten, uiteindelijk een scan en de uitslag waarvan je niet weet of je hem horen wil. Wanneer deze goed blijkt te zijn, is de opluchting met geen woorden te omvatten. Wat dit met je doet als moeder is echt onbeschrijfelijk.
De tijd erna blijft een tijd van onrust, tranen, emoties en nog zoveel dingen meer. Op dit moment kan ik zeggen dat het goed gaat met Pieter. Voor hem en voor alle mensen die te maken krijgen met deze vreselijke ziekte, en met de mensen in onze gedachten die we missen, willen we samen de berg op. Met ons team acht van Chaam zetten we ons in om geld in te zamelen voor onderzoek om deze ziekte niet langer meer dodelijk te laten zijn, maar chronisch. Steunt u ons ook?!